Złość.

- Jesteś szczęśliwa? - Zapytał Tomek gładząc mnie po ramieniu.
Dobre pytanie. Jestem? To nie jest ani szczęście ani cierpienie. Czuję się normalnie, bez żadnych odchyleń od normy co jest dziwne iż sytuacja, w której się znalazłam jest totalnie dziwna.
- A ty?
- Zapytałem pierwszy - mruknął niezadowolony z obrotu tej rozmowy.
- Jestem w ciąży - mam pierwszeństwo - uśmiechnęłam się z wyższością.
Nie przestając mnie głaskać drugą ręką potarł tył głowy pełen konsternacji. Nie czuł się komfortowo, coś mu leżało na sercu.
- Nie wiem. Jestem zakręcony, zagubiony i zupełnie nieświadomy przyszłości - jęknął. - Wiesz jak lubię, gdy wszystko idzie zgodnie z planem, a tego w nich nie było choć nie ukrywam, że cieszę się, że jesteś w ciąży... Nie wiem dlaczego, ale tak jest. Dziwne, nie?
- Trochę - uśmiechnęłam się. - Nie wiem co dalej będzie...
- Ja też nie - mocniej mnie do siebie przytulił. - Ale jakoś na pewno.
- Tak - westchnęłam. Wyprostowałam się i uciekłam wzrokiem nim zorientował się o czym myślę. - Tomek? Może to nie byłby najgorszy pomysł jakbyśmy się zastanowili nad adopcją? Już nie chcę usuwać, ale adopcja? Nie skrzywdzimy dziecka...
- Myślałem, że skończyliśmy już dyskutować na ten temat - odparował zdenerwowany.
- Ty skończyłeś - jęknęłam. - Zawsze to ty podejmujesz decyzje i zawsze to ty mówisz ostatnie słowo - przeciągle westchnęłam nerwowo skubiąc koc. - Przy tobie czuję się taka... Taka głupia. Odmóżdżona. Jakby przy tobie mój mózg się wyłączał i nie chciał działać prawidłowo.
- Czasami wątpię, że jakikolwiek masz - warknął.
Dostałam policzek. Chciałam spokojnie porozmawiać o dobrej przyszłości naszego dziecka, a on po prostu mnie skrytykował i to w najgorszy możliwy sposób. Wstałam i nie czekając na dalsze słowa ruszyłam w stronę drzwi.
- Marta! Przepraszam, nie chciałem! - Złapał mnie za łokieć usiłując obrócić mnie w swoją stronę.
- Nic się nie stało, serio - uśmiechnęłam się. - Widocznie rzeczywiście nie mam mózgu skoro zadałam się właśnie z tobą. Gdybym go miała nie posiadałaby teraz problemu w podbrzuszu - wzruszyłam ramionami i wyszłam zostawiając za sobą oniemiałego Tomka.
Biegłam, nie wiedziałam gdzie - po prostu biegłam. Daleko od dziecka, problemu, Tomka i wszystkiego co jest mi znajome. Miałoby to jakiś sens gdybym zniknęła? Ot tak? Nagle? Matka nie zauważyłaby braku córki, a Tomek? Zauważy czy nie, nieważne. Zdyszana oparłam się rękoma o kolana ciężko dysząc. Jak on mógł mnie tak potraktować? Trzymał mnie jak psa? Byle krócej? Zero własnej woli? Pociągniesz do siebie to podejdzie do nogi, puścisz smycz odbiegnie. Zablokujesz? Raptownie szarpnie cię do tyłu.
- Ale ze mnie głupia suka- roześmiałam się rozglądając się dookoła. Dotarłam dalej niż podejrzewałam dobiegłam do granicy Wrocławia z Jagodnem. Wszędzie pola... Na drzewach już pojawiały się malutkie pąki zwiastujące przyjście wiosny. Dookoła dało się czuć zapach mokrej ziemi, a delikatne promienie słońca tylko dopełniały ten idealny obraz. Szkoda, że we mnie nie jest tak idealnie.... Powoli położyłam się na wilgotnym skrawku trawy, wyciągnęłam telefon i cicho puściłam Maroon 5.
- I really wanna love somebody, I really wanna dance the night away - fałszowałam naśladując charakterystyczny głos Adama Levine czując jak łzy spływają po policzkach rwącymi strumieniami. - Nie maż się kretynko - warknęłam ocierając twarz.
Delikatnie osunęłam ręce na brzuch wybijając takt kolejnej piosenki.
- Podoba ci się? - Głucho zapytałam z zamkniętymi oczami czując, że nadchodzi kolejna fala łez. - Za parę miesięcy będziesz tańczyć jak szalony. Albo jak szalona - uśmiechnęłam się krzywo. - Może nie ze mną, ale będziesz. Będziesz szczęśliwy kimkolwiek jesteś - pogłaskałam brzuch i powoli podniosłam się na nogi niechętnie wracając w stronę domu.
Głośny dźwięk przychodzącego smsa wyrwał mnie z zamyślenia. Bez jakiegokolwiek zapału wyciągnęłam telefon komórkowy i odczytałam wiadomość wysłaną przez Tomka:

Gdzie jesteś? Martwię się i przepraszam cię ogromnie, naprawdę bardzo przepraszam. Wybacz mi. Wcale tak nie myślę, po prostu mnie poniosło. Porozmawiajmy, proszę.


Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, to bez sensu. Nie chcę z tobą na razie gadać.

- Wysłane - mruknęłam z uśmiechem na ustach. - Piesek zaczyna gryźć.
Wbiegłam po schodkach werandy wiedząc co zaraz będzie. Ręka, noga mózg na ścianie. Jeśli zauważy, że przyszłam to będzie ostra awantura. Delikatnie zamknęłam drzwi, które niestety nie chciały współpracować i głośno zaskrzeczały.
- Marta!
- Czego? - Warknęłam.
- Chodź tu - pisnęła krztusząc się dymem papierosowym.
Z zatkanym nosem skierowałam się do kuchni, w której było siwo.
- Możesz nie pali.. - Zamarłam. - Co ty tu robisz?
- Bądź miła - poinstruowała mnie mama mile uśmiechając się do Tomka. Nie zdziwiłabym się gdyby na niego rzuciła swoje sidła miłości. Przewróciłam oczami zaciskając usta w prostą linię.  - Przyniósł ci kwiaty - rodzicielka kiwnęła głową w stronę salonu.
- A dlaczego są w dużym pokoju? Przed koleżankami chcesz się pochwalić, że znalazłaś sobie kolejnego alfonsa? Tym razem romantycznego? - Uśmiechnęłam się krzywo.
- Jak śmiesz?! - Wyspała krztusząc się dymem.
- A ty jak śmiesz nie odwiedzać swojego męża na cmentarzu?! - Warknęłam. - Wyrzuty sumienia się odezwały? Sumienie? Głupiego znicza nie zapaliłaś, głupiej trawy nie zostawiłaś na grobie, nazywasz się człowiekiem? Kobietą z sercem? - Wytknęłam. - Chcesz miłości, a te dziwki dają ci to, co ty dajesz innym ludziom czyli nic prócz niechęci i to tylko ze względu na pieniądze ojca!
- Ty, mała, zołzo! - Podniosła rękę zamierzając się na mnie lecz zdążyłam ją złapać za nadgarstek wyciągając jej peta z palców i mocno przypalając ją w dłoń.
- Nie tym razem - uśmiechnęłam się wbiegając na górę.
Opadłam na łóżko totalnie zapominając o obecności Tomka w domu. Po chwili już był u mnie w pokoju.
- Co ty zrobiłaś? - Mruknął z niedowierzaniem.
- Nie pozwoliłam żeby mnie uderzyła - krzywo się uśmiechnęłam. - Nie tym razem. Nie teraz..
- Ale po co ją przypalałaś?
- Nie wiem - wzruszyłam ramionami. - Idź pocałuj, szybciej się zagoi.