Obraz.

- Musisz tam iść, sama przecież tego chciałaś - Tomek pociągnął mnie za rękę w stronę ogromnego budynku. - Już jesteśmy spóźnieni. Beata czekać nie będzie, jest tak rozchwytywana więc dostaliśmy się tam tylko ze względu na mamę.
- Nie - jęknęłam. - Boję się tego czego mogę się tam dowiedzieć.
- Niczego nowego czego już nie wiemy - krzywo się uśmiechnął.
Opuściłam smutna głowę wiedząc, że ma rację. Nie mogę przez cały czas uciekać przed rzeczywistością, bo nie tylko sobie zrobię krzywdę. Teraz muszę myśleć i jeść za dwoje.
- A jeśli okaże się, że nie jestem w ciąży? Co to znaczy? Uroiłam sobie? - Raptownie się zatrzymałam czując jak wnętrzności podchodzą mi do gardła, jakby na protest tego czym próbowałam się ratować.
- Miałaś pierwsze objawy... Sam się o nich przekonałem dziś rano - uśmiechnął się.
- Myślałam, że spałeś - mruknęłam zmieszana.
- Chodź i nie marudź. Nie waż się wymigiwać hormonami - uprzedził.
- No dobra!
- Jesteś uparta jak osioł! - Warknął Tomek.
- Przeżyjesz - mruknęłam na co Tomek przewrócił oczami.
Przychodnia od wejścia powitał nas ostry blask jarzeniówek i kaleczące oczy białe ściany. Z kilku pomieszczeń wyszły kobiety z plikami kartek w równie białych kaftanach.
- Trafiliśmy do jakiegoś laboratorium, a nie ginekologa. Serio? Takie bezpieczeństwo dla mnie i dla dziecka? Udało ci się to - zaczęłam klaskać dłońmi na co w moją stronęskierowały się oburzone tawrze pacjentek.
- Znowu ci nic nie pasuje, dziewczyno to prywatna przychodnia! Czego ty chcesz? Odrapanych ścian i starych biurek?
Zamilkłam robiąc naburmuszoną minę. Miał rację. Znowu. On jest tak denerwująco idealny i przewidujący, że chwilami szlag mnie trafia. Chwilami czuję się jakbym była pięciolatkiem, a on był moim rodzicem, jeśli nie dziadkiem. Czuję się głupia i nic nie wiedząca o życiu. Przy Tomku jestem zupełnie odcięta od zdolności myślenia. Jestem zupełnie tłamszona przez jego głowę.
- Gabinet 15, Beata Kotarska - ginekolog - przeczytał. - To tu - ciepło się uśmiechnął.
- Nikogo tu nie ma, czyżby Beata zachorowała i nie przyszła do pracy? - Zapytałam kierując się już w stronę wyjścia.
- Wracaj tu - chwycił mnie w kolanach biorąc na ręce i cicho się śmiejąc na widok mojej miny wszedł do gabinetu bez jakiegokolwiek pukania. - Dzień dobry!
- Witajcie! - Zza biurka podniosła się kobieta niewiele młodsza od mamy Tomka. Kruczoczarne włosy związane były w długi koński ogon, a spodnie dresowe i zwykł T-shirt pokazywał, że jednak też jest człowiekiem. - Tomek, chłopcze, puść ją!
- Już, już - delikatnie mnie postawił na ziemi. - Uważałem - zapewnił puszczając do niej oko.
- Jestem Beata i chciałabym żebyś tak się do mnie zwracała - wyciągnęła rękę w moją stronę.
- Marta - niepewnie uścisnęłam jej dłoń.
- Od tej pory będę twoim lekarzem prowadzącym - założyła okulary na nos spoglądając na mnie z ciepłym uśmiechem na ustach. Całkiem miła osoba, co nie zmienia faktu, że jest miliony miejsc, w których wolałabym być w tej chwili. Wszędzie byle nie tu. - Jeśli oczywiście będziesz tego chciała.
- Gdyby nie Tomek nie wiem kiedy zdecydowałabym się na wizytę więc to raczej pewne, że chcę panią - krzywo się uśmiechnęłam.
- Powinnaś być wdzięczna, że na to nalegał. Dalsze zwlekanie mogłoby się okazać niebezpieczne dla ciebie i dziecka - pokiwałam cicho głową.
- Proszę pani - na widok miny lekarki od razu się poprawił. - To znaczy Beata - uśmiechnął się. - My jeszcze nie jesteśmy pewni - podrapał się po brodzie zastanawiając się co dalej powiedzieć. - Testy pozytywne, nudności i hormony. Tak! Hormony to na sto procent się jej odezwały - roześmiał się po czym uciszył się na widok mojej groźnej miny. Lekko odchrząknął. - No więc, objawy są, ale nadal nie jesteśmy pewni.
- Zaraz wszystko ustalimy - uśmiechnęła się zakładając rękawiczki na dłonie. - Jesteś na coś uczulona lub na coś przewlekle chora? - Pokręciłam przecząco głową. - No cóż to już połowa sukcesu - uśmiechnęła się. - Tomek, możesz wyjść? - Chłopak w ciszy pokiwał głową i wyszedł posyłając mi wsparcie i swój najpiękniejszy uśmiech. - No jak już jesteśmy same czas pogadać - usiadła obok mnie zakładając okulary na włosy kładąc na kolana zeszycik. - Miesiączka. Od jak dawna, regularna i ile się utrzymywała?
- Od czterech lat, regularna, tydzień - uśmiechnęłam się ignorując rumieniec, który wypłynął mi na twarz.
- Późno zaczęłaś krwawić, mama również zaczęła tak późno? - Zapytała zapisując coś w zeszycie.
- Nie, nie mam pojęcia - wzruszyłam ramionami.
- A kiedy ostatni raz?
- Pięć tygodni temu? Tak, wydaje mi się, że właśnie przed... - Zamilkłam niż to powiedziałam.
- Rozumiem - uśmiechnęła się pocieszająco. - Jak wygląda twoja sytuacja rodzinna? Rodzice wiedzą o ciąży?
-  Nie, mama nie wie. Tata nie żyje od dwóch lat.
- Jaki masz kontakt z mamą? Dlaczego nie żyje? Był na coś chory?
- Nienawidzimy się - uśmiechnęłam się z widocznym smutkiem. - Zabił się, z tego co mi wiadomo nie chorował, ale mógł mieć depresję - wzruszyłam ramionami.
- Przykro mi - spuściła wzrok, jakby wyrzucała sobie, że grzebie w moim życiu. - A jak z Tomkiem? Dogadujecie się? Masz w nim oparcie?
- O tak - uśmiechnęłam się. - Ogromne. Strasznie mi pomaga, zachowuje się tak jak powinna moja matka - roześmiałam się.
- Nie jesteś w domu narażona na stresy?
- Pewnie jestem, ale zaczęłam wychodzić gdy wiedziałam, że wybuchnie.
- O tyle dobrze - uśmiechnęła się. - Martwisz się o wasze relację?
- Nie, tak było od zawsze.
Kobieta zmierzyła mnie smutnym spojrzeniem i wróciła do swoich notatek.
- No dobrze. Chciałabym cię zbadać - uśmiechnęła się pokazując mi parawan za sobą. - Tam możesz się rozebrać. Nie krępuj się, mamy to samo - uśmiechnęła się pocieszająco widząc mój przerażony wzrok.
Nigdy wcześniej nie byłam u ginekologa - nie miałam potrzeby na takie odwiedziny. Badanie było dość krępujące. Nikt, prócz Tomka nie dotykał tych miejsc, którym teraz bacznie się przyglądała Beata. Spoglądałam w sufit nie chcąc natrafić jej spojrzenia i żeby nie zauważyła strachu i czerwieni wypisanej na mojej twarzy.
- Poczekaj chwilę - delikatnie opuściła na moje kolana jakiś materiał i podeszła do drzwi lekko je uchylając. - Tomek? Mogę cię prosić?
- Już idę - dobiegł mnie stłumiony głos chłopaka.
Po chwili już był przy mnie trzymając mnie za rękę. Uchwyciłam jego czułe spojrzenie i ciepły uśmiech nim znowu spoglądałam na sufit.
- Marta? Spojrzysz tu? - Poprosiła wskazując mały ekran. - Tomek ty również.
Wpierw zerknęłam  na kobietę, której oczy świeciły się jak gdyby miała w nich malutkie gwiazdki. Szeroki uśmiech Beaty zmusił mnie bym zerknęła na monitor urządzenia.
- To - wskazała palcem malutką plamkę niczym według mnie nie odznaczającą się od reszty - To wasze czterotygodniowe maleństwo.
- Nasze - wyszeptałam przez łzy.
- Nasze - potwierdził Tomek równie wzruszony.