Wizyta.

- Cześć ciociu! - Roześmiałam się na widok zdziwionej miny kobiety. - Nie wpuścisz mnie?
- Nie, oczywiście - uchyliła drzwi przepuszczając mnie. - Ile razy mam ci mówić żebyś nie nazywała mnie ciocią? To takie straszne - zmarszczyła nos. - Jak te stare ciotki po pięćdziesiątce co mruczą pod nosem miłe rzeczy a zaraz gadają na ciebie za plecami.
- Znowu widziałaś się z ciotką Matyldą? - Roześmiałam się zajadając rozmrożone truskawki.
- Niestety - westchnęła nastawiając wodę na kawę. - Co cię do mnie sprowadza? I to tak bez zapowiedzi...
- Masz jakieś plany?
- Wieczorem miałam zamiar wyjść, ale wolę z tobą wybrać się w miasto - uśmiechnęła się lekko trącając mnie biodrem. - Masz już osiemnaście?
- Prawie - krzywo się uśmiechnęłam.
- No cóż, prawie to tak jakbyś już miała - puściła do mnie oko.
- Zmieniłaś się - odparłam zachwycona.
- Brak faceta robi swoje, muszę się komuś podobać na stare lata - roześmiała się.
Ciocia Edyta jest młodszą siostrą mojej matki i w rodzeństwie to ona była normalna i tak już pozostało. Mimo, że jest przed trzydziestką to ma w sobie mnóstwo z osiemnastolatki. Ubiera się jakby miała dwadzieścia lat i nie ma przycisku stop, coś takiego jak granice dla niej nie istnieje. Bawi się tak jak ja powinnam teraz. Pije bez umiaru, a w facetach przebiera jak w ciuchach. Uśmiechnęłam się na samą myśl o dzisiejszym wyjściu na miasto. Jeden problem - nie mogę pić. Nawet głupiego piwa się nie napiję, bo jestem zapłodniona...
- Co tam u mojej starszej, zgorzkniałej siostrzyczki?
- Korzysta z wolności - westchnęłam studząc herbatę.
- Biedny był ten twój ojciec musiał się za nią wziąć, ale cóż kiedyś była w porządku, a teraz...
- Tak, wolałabym żeby z tobą się związał przynajmniej by żył - smutno się uśmiechnęłam.
- Nie mów tak. Mimo wszystko co ta kobieta wyprawia to niewyobrażalnie cię kocha, ona ma serce.
- Oj, w to nie wątpię, ale musiało się zatrzymać wraz z moim urodzeniem.
- Dlaczego przyjechałaś? - Uniosła lekko brew.
- Nie cieszysz się, że mnie widzisz?
- Bardzo, ale to dziwne, bo twoja matka od zawsze powtarzała, że mam na ciebie zły wpływ i nie mogłaś się ze mną spotykać - uśmiechnęła się. - Miałam wrażenie, że podzielasz jej zdanie, a ja przez ten cały czas tęskniłam za moją siostrzenicą - mocno mnie przytuliła.
- Nie, ja zawsze chciałam cię odwiedzać czy w wakacje czy nawet w ferie, ale matka.. - Mruknęłam z niezadowolenia. - Teraz nie zatrzyma mnie już, a potrzebowałam wyjechać i odspanąć. Zbyt dużo się na mnie zwaliło w ostatnim czasie.
Nie potrzebnie to powiedziałam, teraz nie da mi spokoju, będzie chciała wszystko wiedzieć. Czy chcę o tym powiedzieć? W sumie jeśli nie Edycie to komu? Kto mnie lepiej zrozumie jak nie moja wyluzowana ciotka?
- Co się dzieje? - Wyciągnęła z lodówki nalewkę babci i dolała sobie do kawy.
- Z tego co pamiętam dolewało się soku malinowego i to też nie do kawy tylko herbaty - roześmiałam się.
- Ćśś - roześmiała się. - Nie odwracaj kota ogonem tylko mów.
- Pamiętasz mojego chłopaka?
- Pewnie - uśmiechnęła się popijając doprawioną kawę. - Przystojny i miły - skarb. Nie układa się wam?
- Nie wiem to znaczy wiele spraw się pokomplikowało...
- Poprosił cię o rękę? - Edycie zaświeciły się oczy z podekscytowania. - Chcę być świadkiem! - Wykrzyknęła podnosząc dłoń niczym uczeń w szkolnej ławce.
- Nie, nie poprosił mnie o rękę - uśmiechnęłam się. - Wpadliśmy..
- W błoto jeżdżąc na rowerze? - Poważnie się upewniła.
- Nie - roześmiałam się, ale po chwili moja mina pewnie wyrażała bezgraniczną rozpacz. Odwróciłam wzrok. - Jestem w ciąży - wyszeptałam.
Edyta wciągnęła ze świstem powietrze i z nieskrywanym zaskoczeniem wpatrywała się we mnie jakby widziała mnie po raz pierwszy.
- Zabezpieczyliśmy się, ale..
- Ale się nie udało - kiwnęła głową nadal rozmyślając. - Powiedziałaś matce?
- Co ty, zabiłaby mnie! - Wykrzyknęłam. - Jak na razie wiesz tylko ty i rodzice Tomka.
- Co oni na to?
- Ojciec zachował się dość... Dziwnie - zmarszczyłam zniesmaczona nos. - Ale zaakceptowali. Mama Tomka to naprawdę złota kobieta ma przyjaciółkę, która jest bardzo dobrym ginekologiem i jestem pod jej opieką i jak na razie wszystko jest w porządku - uśmiechnęłam się.
- A co zamierzasz zrobić potem? - Zapytała pocieszająco głaszcząc mnie po dłoni kciukiem. - Jak urodzisz?
- Nie mam pojęcia - westchnęłam. - Właśnie dlatego się pokłóciliśmy, bo rozważam adopcję.
- Rozumiem - pokiwała głową. A ja wiedziałam, że tak naprawdę było, rozumiała. - Nie przejmuj się tym co mówi, ty nosisz dziecko pod sercem i ostatnie słowo należy do ciebie - uśmiechnęła się.
- Nie jestem już taka pewna - zamrugałam oczami odganiając łzy. - Dobra, koniec tych smętów. Musiałam komuś powiedzieć, bo mnie rozsadzało - podskoczyłam na krześle. - Ty mi lepiej powiedz jak ci idzie szukanie tego jedynego? Ktoś się odzywa na portalach?
- Zboczeniec na zboczeńcu - westchnęła rozpromieniona, że ktokolwiek pisze. - Jeden ma takie fetysze, drugi inne, a jak się dowiedziałam, że mam kolejnemu wbijać igły w pośladki to myślałam, że się porzygam - odruchowo się wzdrygnęłam. - Ale.. - tajemniczo się uśmiechnęła.
- Ale? - Porozumiewawczo poruszyłam brwiami.
- Poznałam w tej słodkiej kawiarence na rogu ulicy bardzo miłego prawnika - klasnęła w dłonie. - Moje wysiłki jednak na coś się zdały - uśmiechnęła się triumfująco.
- Przystojny?
- Bardzo! - Oparła głowę na dłoni jak prawdziwa marzycielka. - Garniak szerokie bary, wąski dół...
Brązowe oczy. Takie połączenie młodego Brada Pitta z Joshem Duhamel - westchnęła.
- Szalejesz - roześmiałam się. - I to z nim byłaś dzisiaj umówiona?
- Tak - roześmiała się. - A przejęłam inicjatywę i nie pozwoliłam mu odmówić, choć od razu było widać, że na mnie leci.
- To nie wasz się odwoływać spotkania!
- Jak to?
- Tak to - roześmiałam się. - Dojdzie parę zdjęć do twojej kolekcji na ścianie.
Edyta jest totalną amatorką jeśli chodzi o fotografię, ale się nie zniechęca i wszystkie wymyślne zdjęcia jakie kiedykolwiek zrobiła i jeśli nie było na nich jej palca to lądowały przyczepione na ścianie, nieważne jakiej, ważne że czystej. I tak oto, na limonkowych ścianach w salonie i beżowych ścianach w sypialni są miliony zdjęć zupełnie obcych ludzi i roślin. Do niedawna zdobiły też łazienkę, ale zamokły i poodpadały więc w łazience zdjęć już nie ma.
- Ale super - klasnęła z podekscytowania w dłonie. - Pomożesz mi?
- Oczywiście!

_______________________________________________________

Przepraszam za zaległości w Waszych opowiadaniach, ale brak czasu dopadł i mnie. Obiecuję, że wszyściutko nadrobię jak najszybciej będę mogła!