Dorośli.

- Muszę iść do lekarza - oświadczyłam. - Pójdziesz ze mną?
Tomek chwile siedział w milczeniu zastanawiając się nad wszystkim co się wydarzyło w ostatnich dniach. Jeśli powie, że nie to szlag mnie trafi. Nie dam rady sama przejść przez te dziewięć miesięcy, podążając w ciągłym napięciu i niepewności kolejnych dni.
- Do jakiego lekarza? - Grał na czas.
- Dobrze wiesz do jakiego - zacisnęłam pięści wbijając sobie paznokcie w dłoń. - Muszę wiedzieć na czym stoję na sto procent, te testy mogły być jakieś trefne - powiedziałam z nadzieją - oby takie były. - Muszę wiedzieć, a nie wiem czy będę w stanie sobie z tym sama poradzić...
Tomek poprawił się na siedzeniu nadal myślą. O czym on tak długo rozmyśla?! Przecież wydukanie głupiego tak lub nie wcale nie jest skomplikowane. Zacisnęłam kciuki powstrzymując nadchodzący płacz. Ostatnio dość często płakałam z błahych powodów, jeśli w ogóle jakiekolwiek były. Z tego co wyszukałam w Internecie to jeden z objawów ciąży albo tylko i wyłącznie zmyślam. Mama jest tak zajęta sobą i pracą, że w ogóle nie zwraca uwagi na to co się ze mną dzieje. Mogłabym zniknąć, a ona by tego nie zauważyła. Jestem zbędnym elementem wystroju mieszkania. Jednym z tych, których się nie wyrzuca przez sentyment, ale gdy coś mu się stanie nie przejmujemy się i to jest pretekst żeby go wyrzucić.
- Oczywiście, że z tobą pójdę - delikatnie pogłaskał mnie po brzuchu. Spojrzałam mu głęboko w oczy, by przekazać mu co w tej chwili się we mnie dzieje. Ile emocji we mnie szaleje właśnie w tej chwili. Pożądanie, miłość, niepewność, wdzięczność, nadzieja - mój stan jest naprawdę tragiczny, że odczuwam to wszystko ze zdwojoną siłą. - Jesteśmy w tym razem - szepnął całując mnie w policzek.
- Nie chcę dzisiaj wracać do siebie, nie wytrzymam sama - jęknęłam. - Nie będą mieli nic przeciwko?
- Nie, spokojnie możesz u mnie spać, tylko pojedziemy do ciebie po rzeczy - uśmiechnął się. - Ty się pytasz czy nie będą mieli nic przeciwko? Matka cię uwielbia i tylko mi wytyka czemu cię nie zapraszam, a mała kocha cię jak własną ma... Przepraszam.
- Nic się nie stało. Muszę się przyzwyczaić - uśmiechnęłam się. - Chyba, że...
- Chyba, że?
- Zdecyduję się na.. - Zamknęłam oczy. - Na adopcję albo usunięcie...
Tomek zaniemówił, uchyliłam jedno oko by spojrzeć na różnokolorową twarz chłopaka. Obserwowałam jak jego przystojną twarz wykrzywia grymas rozczarowania, złości i bólu. Łzy stanęły mi w oczach czując jak powietrze ze mnie ucieka.
- Co chcesz zrobić?
- Zastanawiam się. Tylko się zastanawiam. Jesteśmy młodzi - jęknęłam. - Możemy oddać i poczekać na dobry moment, na przykład po studiach. Jak będziemy świadomi naszych wyborów. Mamy siedemnaście lat, Tomek. Nie jesteśmy gotowi. Ja nie jestem gotowa.
- To nie pies, którego się odda bo się nie ma pieniędzy albo warunków i kupisz nowego gdy się poprawi. To dziecko! Do tego nasze! Jak możesz w ogóle brać takie scenariusze pod uwagę?! Jesteśmy prawie dorośli, a na wszystko jest czas. Do grobu jeszcze nie idziemy, a studia można zrobić nawet po czterdziestce! Dziewczyno - chwycił mnie za ramiona spoglądając mi głęboko w oczy. - To cud, że to się przydarzyło właśnie nam. Jesteśmy wyjątkowi. Tak jak to dziecko - dotknął mojego brzucha. - Damy radę! Nie będziesz chciała tego dziecka to sam je wychowam, ale ono się urodzi. Nie możesz zniszczyć tego co powstało na skutek naszych uczuć! Proszę cię, Marta. Nie możesz mi, nam tego zrobić.
Łzy dawno płynęły po mojej twarzy nie mogąc przyjąć słów Tomka, choć jak najbardziej prawdziwych. Nie może mi to zepsuć życia. Nie chcę być zgorzkniała jak moja matka, która zachowuje się jakbym była karą zesłaną przez samego Boga. Nie chcę być taka dla mojego dziecka, chcę żeby to dziecko było szczęśliwe tak jak i ja będę. Ale nie teraz, nie przez przypadek.
- Nie chcę być jak moja matka - rozpłakałam się chowając twarz w bluzce Tomka.
- I nie będziesz. Będziesz najwspanialszą mamą na świecie, a ja najwspanialszym tatą. A to - postukał palcem wskazującym w brzuch. - A to, będzie najwspanialszym dzieckiem. Ba! Najwspanialszym człowiekiem na świecie! A wiesz dlaczego? - Pokręciłam przecząco głową. - Bo to nasze dziecko, nikogo innego. Ty będziesz lepszą matką od swojej, a ja lepszym ojcem niż mój. Zapamiętaj to!
- Tak bardzo cię kocham - jęknęłam zatapiając się w zapachu Tomka.
- I to dziecko też kochasz, zobaczysz - zapewnił całując mnie w głowę.

***

- Śpię u Tomka! - Krzyknęłam wbiegając na górę.

- Chyba powinnaś poprosić o zgodę, a nie oznajmiać. Jesteś moim dzieckiem, a ja twoją matką i masz się mnie słuchać.

- Słucham cię, niestety. Cały czas słyszę twój głos, szczególnie jak zasypiam. Głośniej się nie da, no nie? - Zaśmiałam się pod nosem.

Zarzuciłam torbę na ramię i szybko zbiegłam na dół gdzie cały czas czekał Tomek. Niczym prawdziwy dżentelmen przejął ode mnie bagaż i chwycił mnie za dłoń.

- A ty z tym twoim rozstrojeniem żołądka wybierasz się do chłopaka na noc? Wstyd - mruknęła. - Rano ci będzie rzygać dalej niż widzi żeby nie było, że nie uprzedzałam, weszło jej już to w nawyk.

- Zamknij się w końcu - warknęłam na odchodne. Tomek objął mnie uspokajając dreszcze, które przebiegały mi po całym ciele. - Nienawidzę tej kobiety! Nie zniosłabym gdybym byłą taka sama i dziecko cierpiałoby przez takie babsko. Nie mogę taka być. Tomek, ja nie dam rady!

- Dasz, dasz jesteś twarda - zapewnił. - Tak sobie myślałem..

- No?

- Przyjaciółka mojej mamy jest ginekologiem - odchrząknął. - Czułbym się bezpieczniejszy gdybyś była pod opieką kogoś zaufanego.

- Dobry pomysł, ale to znaczy, że musielibyśmy o tym powiedzieć twoim rodzicom, bo ona nie będzie trzymać języka za zębami - mruknęłam.

- Dzisiaj to załatwimy - uśmiechnął się.

Raptownie się zatrzymałam nie wierząc w to co właśnie usłyszałam. Jeszcze sama siebie nie przekonałam do tego, że coś we mnie rośnie, a co dopiero powiadamiać o tym rodziców Tomka.

- To.. Tomek, ja nie jestem jeszcze na to gotowa - jęknęłam.

- Pomogę będę cały czas z tobą.

Nie odwiodę go od tego pomysłu. Nie ma szans. Jak już się uprze to nic nie zmieni jego zdania, to jest w nim wspaniałe z drugiej jednak strony to najgorsza wada jaką posiada. Przecież to moje zdanie powinno być najważniejszego. To ja pod sercem nosze dziecko, a jego współudział jest naprawdę malutki.

- Nie zmienisz zdania? - Zapytałam łudząc się, że jednak coś do niego dotrze.

- Marta, chcę dla ciebie jak najlepiej, a to się niestety wiąże z konsekwencjami. Można powiedzieć, że już jesteśmy dorośli.