Chwila.

- Gotowa? - Staliśmy na ganku przed domem Tomka.
Ostatni moment kiedy jestem szczera ze sobą.
- Nie. Wracajmy zapomniałam czegoś z domu - odwróciłam się na pięcie w chwili gdy mnie złapał za nadgarstek mocno mnie całując zatracając nas w przestrzeni.
- Ho, ho! Młodzi spokojnie, zaraz będziecie u siebie - roześmiała się mama Tomka wycierając ręce w ścierkę. - No, Marta pokaż mi się, dawno się nie widziałyśmy!
Mama Tomka mocno mnie wyściskała pokazując jaką mam beznadziejną matkę. Serce to ma ona chyba z kamienia, że tak postępuje z własną córką. Bliższa jest "teściowa" od matki, od kiedy tak się dzieje?
- Niech no ci się przyjrzę - złapała mnie za rękę okręcając dookoła. - Te wasze dwa lata wam służą - mrugnęła porozumiewawczo do syna na co Tomek się lekko zaczerwienił. - No chodźcie do środka, już prawie wszystko gotowe!
Chłopak przepuścił mnie w drzwiach. Już w progu rzuciła się na mnie mała siostrzyczka Tomka.
- Cześć Marysiu! - Roześmiałam się na widok prób wspięcia się na moje nogi. - No chodź tu - podniosłam szczęśliwe dziecko, które ułożyło głowę na moim ramieniu. - Dzień dobry - uśmiechnęłam się do pana Marka - ojca Tomka. Mężczyzna w średnim wieku o ciemnych włosach jak u syna i o mocno, aż nienaturalnie zielonych oczach w milczeniu przyglądał się rozgrywającej się do tej pory scenie. Cienkie pasma siwizny przecinały gęstą czuprynę, mogłabym przysiąc, że w czasie mojej ostatniej wizyty srebrne pasma nie gościły na jego głowie..
- Witaj - sztywno uścisnął mi dłoń.
- Marta! Mam truskawki, chętna? - Do pokoju wkroczył Tomek od razu zatrzymując się w progu. - Tata? Miałeś dziś rano wyjechać.
- Miło, synu, że tak ci zależy na moim wyjeździe - odparł powodując rumieniec na twarzy syna.
Tych dwóch "mężczyzn" od zawsze się kłóciło o byle powód. Może zbieżność charakterów, a może już zwykła niechęć do siebie.
- Miło pana widzieć - próbowałam ratować sytuację.
- Gdzie byłeś od samego rana? - Zerknął na zegarek zupełnie mnie ignorując. - Jest dwudziesta godzina, a ty dopiero przychodzisz? Czemu nie pomagałeś matce? Nie poprosiła? A może sam powinieneś się zainteresować? - Recytował znany tekst.
- Zadajesz zbyt dużo pytań - zbył go Tomek podając mi miseczkę.
- Nie poznaję cię.
- Może dlatego, że mnie nie znasz.
-Zjemy na tarasie? - Do pokoju wkroczyła mama chłopaka z garnkiem parujących ziemniaków jednak na widok morderczych spojrzeń swoich mężczyzn przystanęła. - Marta, pomożesz mi? Marysia pójdziemy do kuchni, kochanie?
- Z Matą - mocno przytuliła się do mojej szyi, kątem oka zauważyłam czułe spojrzenie Tomka.
- No idziemy pomóc mamusi - uśmiechnęłam się do dziewczynki.
Na blatach porozstawiane były przyprawy i kawałki jeszcze nie usmażonego mięsa. Bita śmietana najwyraźniej była obiektem zabawy Marysi iż była na szafkach i lodówce. Warzywa do połowy obrane leżały na stole i przy garnkach.
- Przepraszam cię za bałagan, ale nie spodziewałam się twojego przyjścia, więc obiad też nie będzie zbyt wymyślny - smutno odparła.
- Nic się nie stało! - Roześmiałam się. - Wystarczyłby rosół! Wie pani kiedy ja ostatni raz jadłam ciepły obiad, w domu? - Uśmiechnęłam się smutno.
- Mam nadzieję, że nie zawiodę twoich kupek smakowych - uśmiechnęła się zadowolona z siebie pani Judyta.
- Niech się pani o to nie martwi! - Roześmiałam się podrzucając Marysię do góry.
Niedługo to moje dziecko będzie tak we mnie wpatrzone. To piękne i straszne zarazem. Nigdy nie powiedziałam, że nie chcę dziecka, bo chcę, ale nie teraz - nie przez przypadek. Chciałabym się o nie starać i czuć radość, gdy dowiem się o tym, że się udało, a potem byłabym najszczęśliwszą matką na świecie, bo chciałam je właśnie wtedy.
- Dziecko, uważaj! - Krzyknęła pani Judyta, gdy po mojej dłoni pociekła strużka krwi.
- Ups - jęknęłam przykładając zadraśnięcie do ust. Machnęłam ręką w stronę przestraszonej kobiety, aby się nie przejmowała. - Nic się nie stało, lekko się przecięłam, ale jest w porządku.
- Na pewno? - Kiwnęłam głową. - Przyniosę ci wodę utlenioną i plaster!
Poczułam oplatające się wokół mnie silne ramiona Tomka.
- Ochłonąłeś?
- Jestem cały czas spokojny, tylko miało go nie być.. Mama miała się dowiedzieć, ale nie on.
- Wstydzisz się? - Cicho zapytałam.
- Nigdy w życiu! Tylko będzie nas oceniał... W sposób specyficzny dla jego osoby.
- Damy radę, jesteśmy w tym razem, pamiętasz?
- Taaak - czule przeciągnął tuż obok mojego ucha całując jego płatek. - Co ci się stało?!
- Zamyśliłam się i przecięłam skórę - wzruszyłam ramionami. - Nic się nie stało.
- A brzuch?
- Cały - pocieszyłam. - Nie wbijałam przecież ostrza w pępek tylko kroiłam marchewkę - roześmiałam się z udawaną beztroską.
- To dobrze - schylił się do brzucha przykładając do niego ucho. - Wszystko w porządku?
- To jest chore! - Roześmiałam się.
- Tomek? - Jego mama zatrzymała się w progu kuchni trzymając plastry. - Co ty robisz?
- Mamo? - Zmieszany zaczął. - Jest taka jedna sprawa. - Chwycił mnie pocieszająco za dłoń, a ja drugą dotknęłam brzucha, jakby mogło nas to ochronić przed nieuniknionym.
- Marta, co tu się dzieje?
- Bardzo mi przykro - jęknęłam.
- Na dziewięćdziesiąt procent Marta jest w ciąży...
- O mój boże - kobieta przysiadła przy stole opierając głowę na ręce. - Marek! Chodź tu!
- Co się dzieje? - Spojrzał zdezorientowany na naszą trójkę.
- Marta jest w ciąży, to dziecko Tomka - cicho zaszlochała pani Judyta.
- To nie jest jeszcze pewne.. - Zapewniłam.
- Zamknij się! - Ostro uciął ojciec Tomka.
- Nie odzywaj się tak do niej - warknął.
- Tomek, zostaw - chwyciłam go za ramię.
- Powiedziałem żebyś się zamknęła!
W tej samej chwili chłopak wyrwał się z mojego uścisku i rzucił się na swojego ojca. Niemiłosiernie bił go pięściami nie omijając żadnego skrawka skóry. Ojciec nie zostawał mu dłużny, choć od razu na pierwszy rzut oka wiadomo było kto jest górą. Marysia rzucała zabawkami w Tomka, pani Judyta krzyczała, aby chłopak puścił swojego ojca, a ja stałam jakby ktoś mnie zaczarował. W końcu rzuciłam się na plecy Tomka prosząc by puścił pana Marka wolno.
- Tomek - zawodziłam. - Puść go, nie warto, Tomek!
Gdy dotarło do niego, że wiszę na nim jak szmaciana lalka od razu znieruchomiał.
- Uderzyłem cię? - Zapytał przestraszony lekko mnie z siebie ściągając.
- Nie, ale patrz co zrobiłeś - wytknęłam.
Twarz jego ojca, wyglądała jak płótno tragicznego malarza. Oko już puchło, a krew ciekła z kilkunastu miejsc. Tomek szeroko otworzył oczy podbiegając do niego z chusteczkami.
- Tato, przepraszam - płakał. - Przepraszam, przepraszam.
- Tomek - cicho powiedział. - Tomek zostaw mnie!
- Przepraszam tato.
- Będziesz wspaniałym ojcem - podał mu dłoń. - Umiesz walczyć o swoje. Idealnie zadbasz o Martę i dziecko. - Odwrócił się w moją stronę. - Przepraszam, że na ciebie naskoczyłem, ale musiałem go sprawdzić - uśmiechnął się zapuchniętymi wargami. - Idealnie do siebie pasujecie i mimo wszystko cieszę się, że jesteś w tej ciąży. Za dziewięć miesięcy będę dziadkiem, no nie? - Roześmiał się szczęśliwy.
Spojrzałam na Tomka, który był tak samo oniemiały jak ja. Zaakceptowali nas.

Pamietajcie aby zadeklarowac aie w zakladce Infomowani ;)
Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu ;)